Dyrektor Soleckiego Centrum Kultury w latach 1993-2022.
Rodowita solecczanka, absolwentka pedagogiki na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, w latach 1980-1983 dyrektor domu kultury w Golubiu – Dobrzyniu, następnie dyrektor Soleckiego Centrum Kultury w Solcu Kujawskim. Propagatorka zajęć innowacyjnych, międzypokoleniowych, wspierania działań seniorów i osób nie w pełni sprawnych. Do których zalicza się akcję „Małe Ojczyzny” (1996) mający na celu popularyzowanie lokalnej twórczości, „Dzień Serdecznych” (2001). Miłość do teatru zaowocowała zaproszeniem wielkich sław, autorskimi projektami, wśród nich: Ogólnopolskie Spotkania Teatrów Amatorskich „Teatr po pracy” (2005), Europejski Przegląd Małych Form Teatralnych Osób Niepełnosprawnych – „Terapia Śmiechem”.
Zajmowała się reżyserowaniem przedstawień w teatrze Szlaban. Stworzyła Teatrzyk Kukiełkowy PoMIMO, a postaciom z przedstawień użyczyła swojego głosu. Nominowana do tytułu „Człowieka roku”. Niczym jeden z jej obrazów przedstawiający „Człowieka orkiestrę” – kobieta wielu talentów: pisała teksty literackie, scenariusze, zachwycała zdolnościami oratorskimi, w wolnych chwilach malowała, tworzyła. Pani Regina Osińska wszechstronne umiłowanie do sztuki przejawiało się w każdym działaniu. Od animacji dla dzieci, po organizację czasu wolnego dorosłych i seniorów, spotkań poetyckich, edukacyjnych, muzycznych o charakterze lokalnym, ogólnopolskim i międzynarodowym. Organizatorka niezliczonych wystaw.
Zapoczątkowała galerię HOMO FABER. Powołała Galerię Ludzi Kreatywnych oraz Galerię Debiutów, promując twórczość młodych talentów. To dzięki działaniom Reginy Osińskiej kino wróciło do Solca, a Kino Kultura cieszy widzów w każdym wieku. Pomysłodawczyni „Kantoru Wymiany Myśli” – spotkań, które otwierały nowe horyzonty i przybliżały światopogląd wielu ludzi: dziennikarzy, duchownych, satyryków, aktorów oraz innych twórców. Do końca wrażliwa na potrzeby innych – ostatni zorganizowany koncert „Solidarni z Ukrainą” (marzec 2022). Współtworzyła przestrzeń kulturalną z trzema pokoleniami. A to dziedzictwo kontynuowane jest po dziś dzień.
